Vriendelijk verzoek, ik schrijf met liefde en plezier mijn verhalen voor jou.
Daarom vraag ik je de links niet te delen met vriendinnen, hoe verleidelijk ook. Stuur ze liever door naar de hoofdpagina.
Dankjewel lieve schat, ik waardeer je support!

Intro

Voor de goede orde, ik wil helemaal niet vrijgezel zijn. Dit was niet bepaald het plan. Vanaf jongs af aan stond mijn leven in het teken van verliefd zijn. Ook was er een serieus plan, met doelstellingen. Voor 22 een partner vinden, daarna ging je immers aftakelen en stel je voor dat een relatie aan gaan op basis van persoonlijkheid zijn, het idee alleen al. (Als je hier niet de humor in hoort, dan is dit boek wellicht niet voor jou). Rond 25 trouwen, daarna kinderen, huppakee en ergens nog een huis kopen.
Dat dit volledig gemotiveerd was door de angst om alleen over te blijven, omdat niemand mij zou zien, dat had ik toen nog niet in de gaten. En zo geschiedde het, op mijn 19de ontmoette ik mijn ex-vrouw, op ons 23ste verloofde wij ons, met 24 kochten we ons eerste rijtjeshuis, 25 trouwden we en met 26 bereidde ons tweetal zich uit met nog twee zieltjes. BAM. Ik zet het er maar even bij voor het effect.
Het geluk waar ik op had gehoopt met al die doelstellingen bleef echter uit, of thans het was er met vlagen. Maar hoe meer tijd verstreek, hoe meer mijn ex-vrouw en ik uit elkaar dreven. Op mijn 30ste was ik inmiddels zo depressief als een deur, wilden mijn handen niet meer doen wat handen horen te doen en leefde ik in continue pijn. Lang verhaal kort, met 30 jaar was ik moeder van twee kindjes en eindigden de mama’s in scheiding.
Ironisch wel, was er toch gebeurd waar ik als 16jarig meisje altijd zo bang voor was geweest, alleen eindigen met kinderen. Was het een vooruitziende blik of heb ik het onbewust gemanifesteerd. Niemand zal het weten. Ook had ik toentertijd in mijn beelden van de toekomst ook een dochter gezien die sprekend op mij lijkt, en die heb ik gekregen. Ach het doet er ook niet toe hoe het zo is ontstaan, het is nu.

Ik ben inmiddels bijna 34, nog steeds zonder partner en niet omdat ik niet enorm mijn best heb gedaan om er eentje te vinden. Eerder teveel mijn best gedaan, dan te weinig, al ik niet perse geloof in iets teveel doen, behalve dan als het je schaadt. Oké, ik heb mijn hart regelmatig laten breken, maar ik heb ook heel veel mooie ervaringen gehad en zo ontzettend veel geleerd, voornamelijk over mijzelf. Inmiddels ben ik er ook achter dan ik vooral aangetrokken ben tot mannen met rugzakjes, gebrek aan zelfliefde en een interne motivatie om het op een hollen te zetten moment dat de relatie intiem en serieus wordt. Dus ja, nog steeds vrijgezel. En nu begin jij je heftig af te vragen of je het verkeerde boek hebt gekocht of de achterkant verkeerd hebt begrepen. Rustig maar, ik vond het wel zo compleet om even de achtergrond te schetsen. Ik heb nogal een neurotische behoefte om het hele verhaal te vertellen, ook als dat helemaal niet nodig is, maar iets met heel erg eerlijk willen zijn. Hoe dan ook, korter kon ik het niet maken, wel langer.

Zo zat ik aan mijn eettafel te wachten tot mijn kinderen  thuis kwamen, toen ik mij ineens af vroeg, wat als ik er niet eentje ga vinden?  Een beetje een aantrekkelijke variant, die mij ziet en leert kennen en denkt JA DEZE VROUW LAAT IK NOOIT MEER GAAN. Hoe ga ik dan zorgen dat mijn leven, ondanks totaal anders dan het originele plan, toch een daverend succes wordt? Nou lieve lezer, dat is precies het moment dat project NU LEVEN werd geboren. Nieuwe doelstelling: alles uit het leven halen! En mocht de liefde toch nog in de vorm van een partner op mijn pad komen dan zal ik kneiterhard omarmen, zo niet ga ik toch mijn beste leven LEVEN (nee niet lijden, wie wil nou het leven lijden, ik niet hoor). En omdat delen het leven nu eenmaal leuker maakt, neem ik je mee!

2023

De moeilijkste momenten van het alleen zijn, vind ik feestdagen. Ik ben inmiddels drie jaar gescheiden en geruime tijd gebroken met mijn gescheiden ouders. Ik heb mijzelf wel eens beschreven als een eiland en dat ik graag een schiereiland zou zijn of een brug neer zou willen laten. Mijn leven is leuk en vol en bijzonder, absoluut, dat zou ik graag willen delen. Soms advies vragen aan iemand die wat je ook doet altijd van je zal houden. Wanneer dit er niet is, moet je wel heel veel uit jezelf halen en ik ben er van overtuigd dat zij als sociale wezens anderen nodig hebben. Omringd zijn door anderen helpt namelijk in je emotie regulatie, namelijk door te kunnen delen, te praten, vastgehouden te worden. Basale en fundamentele behoeftes van elk mens. Dat past weliswaar niet helemaal meer in onze individualistische maatschappij waarin je vooral heel erg gelukkig single dient te zijn, aan jezelf dient te werken (want er zal wel iets mis met je zijn als je geen partner hebt). Gelukkig helemaal niet tegenstrijdig ook, hoor hier mijn zwaar sarcastische ondertoon.

Natuurlijk ben ik niet alle feestdagen alleen, de helft heb ik mijn geweldige kinderen. Echter ben ik dan de moeder, de zorger, de verantwoordelijke voor hun wel en wee. Ik vind het dan ook niet passend om hen als gelijkwaardige volwassenen te behandelen, want zij verdienen een emotioneel veilige omgeving aangepast aan hun levensfase. Met hen maak ik plezier en draag ik de best mogelijke zorg voor hen  beiden.

Die feestdagen alleen, gruwels wat heb ik het eerste jaar na de scheiding zitten huilen bij de kerstboom. Ik vond mijzelf ontzettend zielig, zonder familie, zonder liefde, helemaal alleen, wie ging er in vredesnaam van mij houden. Alle oude overtuigingen, coping mechanismes, jeugdtrauma’s stonden allemaal klaar om bevestigd te worden en om mij op die manier veilig te houden van het nogmaals te proberen. Het is een stuk makkelijker om anderen de schuld te geven van je ellende. Naar jezelf kijken en eerlijk naar jezelf zijn om in te zien wat jouw aandeel in het hier en nu is, nee dat is alles behalve leuk. Toch ben ik het de afgelopen jaar keihard aangegaan en geleidelijk steeds liefdevoller. Mijn reis is nog lang niet ten einde, toch durf ik hier zwart op wit te delen met ieder die het lezen wil, ik ben zoveel gegroeid als mens, voor mijzelf en voor mijn kinderen zodat ik een nog betere moeder voor hen kan zijn. Eentje die haar emoties begrijpt en er laat zijn. Die niet handelt uit trauma, angst en pijn, maar vanuit liefde voor zichzelf en het leven. Deze tocht tot dusver was niet makkelijk en ging zeker niet vanzelf, maar wat heeft het me al veel gebracht!

Het lijkt ook of de groei zich nu nog sneller aandient of dat ik omdat ik niet meer blind in oude patronen val, mijzelf nog sneller ontwikkel. Zo leerde ik vlak voor de kerst van 2022 dat de pijn die ik voelde toen de Oudere Man verdween, niks met hem te maken had en alles met de oude overtuigingen ‘iedereen gaat bij mij weg, ik ben geen liefde waard, ik ben niet goed genoeg’. Deze kwamen uiteraard regelrecht uit mijn jeugd en zijn gaande weg vaker bevestigd, omdat ik er onbewust naar zocht. Elke keer weer partners aan trok waarvan ik er onbewust al op kon rekenen dat zij de patronen in stand zouden houden. Natuurlijk vond ik het jammer dat de beste man verdween, maar ook ben ik hem dankbaar dat ik door al die heftige emoties ineens zo helder naar mijzelf kon kijken.

Begin 2023 ontmoette ik de GVR, een man met een enorme rugzak aan trauma’s. Op de eerste date vertelde hij dat hij PTSS heeft en in therapie zat. Het enige wat ik hoorde, hij werkt aan zichzelf, top dan kunnen we samen groeien. Dat we absoluut niet in hetzelfde bootje zaten en ik toch weer mijzelf opzij aan het zetten was, dat duurde even voor ik dat durfde te erkennen. Ik was immers toch al zo ver in mijn ontwikkeling verdorie, hoe kon ik nu toch weer voor zo’n man zijn gevallen. Toen las ik “Attached”, na een tip van een van mijn topvolgers op Tiktok. Door dit boek leerde ik dat de helft van de mensen onveilig gehecht is, 25% angstig, 20% ontwijkend en 5% een mix. Dat zijn heel veel mensen! De angstig gehechte mensen, dit herken ik enorm terug als ik kijk naar mijn ervaringen, voelen zich vaak aangetrokken tot ontwijkende types. Voornamelijk omdat het een afstoot – aantrek dynamiek is. De angstige reikt naar de ontwijkende, de ontwijkende doet een stap naar achteren waardoor de angstige bevestigd wordt in alle onbehulpzame overtuigingen zoals “niemand houdt van mij, ik moet vechten voor liefde, ik mag er niet zijn”. Die persoon gaat nog harder de best doen waardoor de ontwijkende persoon zich nog meer beperkt voelt en vlucht, simpelweg omdat deze persoon doodsbang is voor intimiteit om dezelfde overtuigingen. Ik raad het boek van harte aan, het heeft mij enorm geholpen en ik kijk zo anders naar mijzelf en potentiële partners. Dat zal je ongetwijfeld terug zien in de verhalen die komen gaan.

Ben je bang in het donker?

Zeg collega, ik heb nog geen vergaderverzoek in mijn mailbox van je, klopt dat? Vraag ik hem, met mijn hoofd om de deur. Ja, het project wordt nog even opgeschort, antwoordt hij, dus je bent nog even van me af. Oh, zeg ik verbaast, ik keek wel uit om met je te werken. Hij kijkt me aan, we kunnen ook spreken zonder dat het over werk gaat? Nou, theetje doen zo dan, opper ik.

Zullen we een stukje lopen, vraagt hij terwijl we bij de automaat staan. Wel binnen dan, zeg ik wijzend naar de regen. Heb je al eens een rondleiding door het gebouw gehad, vraagt hij. Nee, wat leuk, antwoord ik. En zo lopen we ineens heel dicht naast elkaar door een lange keldergang. Hij is niet onaantrekkelijk, al heb ik niet eerder op deze manier naar hem gekeken. Gezellig pratende lopen we door allerlei gangen en wijst hij naar deuren voor verborgen ruimtes, subtiele insinuaties verweven in de zinnen. Horen collega’s zo dicht naast elkaar te lopen?
Hij neemt me mee naar het dak, trap na trap na trap. Mijn hartslag stijgt. Wat een uitzicht. Leunend tegen het raam praten we over ons leven, ondernemerschap naast werk, de sport die we gemeen hebben en wat we willen in het leven. Hij blijkt iets jonger te zijn dan ik, dus hij zal wel het een en ander van mij kunnen leren. Heb jij geen vriendin, vraag ik? Nee, ze zijn on a break, al een jaar. Ik denk aan Ross van Friends, maar besluit er geen verdere aandacht aan te geven.
We vervolgen de rondleiding, samen in de lift, hij kijkt mij aan en ik vraag me af wat er aan het gebeuren is. Jouw blik zegt alles, fluistert hij in mijn oor. Mijn blik, denk ik nog. Terug in de kelderverdieping, lopen we zo dichtbij elkaar dat onze handen elkaar raken. Ik voel mijn temperatuur stijgen. Mijn cool behouden blijkt moeilijk te worden door het bloed dat door mijn aders stroomt alsof het haast heeft.
Ben je hier al eens geweest? Hij rijkt langs me heen om het licht aan te doen. Mijn adem stokt. Wat gebeurt er? Belangrijker nog, wat wil ik dat er gebeurt? Oh wat verlang ik stiekem om aangeraakt te worden, mij gewild te voelen, twee lichamen die een worden. Charlotte, houd je hoofd erbij! Wees je bewust van je omgeving!
Ben je bang in het donker? Hij kijkt me aan, ik schud mijn hoofd. We moeten namelijk door die ruimte en daar zit alleen licht aan één kant. Ik bijt op mijn onderlip om een enorme glimlach te onderdrukken. Gebeurt dit echt? Dit zie je toch alleen in films? Ik loop naar het midden van de ruimte. Hij doet het licht uit. Waar ben je, vraagt hij. Volg mijn stem, zeg ik zachtjes. Ik voel zijn lichaamswarmte achter me verschijnen. Zijn armen zachtjes om mijn middel slaan en beheerst duwt hij me richting de muur. Vlak voor ik deze raak, pakt hij mijn heupen en draai ik langzaam naar hem toe. Zijn mond vindt de mijne, mijn vingers zoeken wild en doortastend houvast in zijn haar, onze tongen verkennen elkaar als jonge lovers, aftastend maar doelgericht. Ik voel mijn knieën slap worden. Vaag hoor ik ergens in mijn hoofd de vraag, wat gebeurt hier, wat ben ik aan het doen, dit is zo onverstandig, en dan verplaatst al mijn bloed zich naar andere delen van mijn lichtelijk verhitte lichaam. Handen strelen, kneden, ik duw mijn nagels in de zachte huid van zijn rug. Vraag me niet hoe, zijn hand glijdt onder mijn bh en knijpt licht dwingend in mijn tepel. Ik vergeet hoe ik adem moet halen, een kreun ontsnapt mijn keel. Zachtjes, zegt hij terwijl hij zijn hand op mijn mond legt, niemand mag ons horen. Zijn andere hand glijdt in mijn broek en hij streelt mijn driehoekje schaamhaar, haar waar ik mij niet voor schaam. Even voelen of je het naar je zin hebt, zijn warme adem terwijl hij praat raakt me achter mijn oor en ik voel kippenvel opkomen. Zijn vingers vinden hun weg tussen mijn warme vochtige lippen. Zijn andere hand verlaat mijn mond, hij pakt mijn hand, likt mijn middelvinger, zijn tong nodigt mijn vinger dieper in zijn mond, waar hij er zachtjes op zuigt. Voorzichtig trekt hij mijn hand weg en legt deze om zijn hardheid, geen idee hoe die de veilige beknelling van zijn spijkerbroek is ontsnapt. Krachtig zoent hij me, er gebeurt zoveel dat ik niet meer weet waar ik me op moet concentreren. Als ik nu niet ingrijp gaat de lust er met mijn laatste beetje gezond verstand er van door. Ik stap naar achteren, licht hijgend zeg ik, we moeten echt terug, we zijn al zo lang weg. Weet je het zeker, gromt hij in mijn oor. Nee natuurlijk weet ik het niet zeker, wil ik schreeuwen. Maar ik ben netjes opgevoed en trek glimlachend mijn kleren recht voor we het licht in stappen.

Voor juridische redenen, zou dit verhaal ook een verzinsel van mijn fantasie kunnen zijn.

Attractiepark en zwemmen

Pfff, gaat het even. Oke, ik had gezegd geen verwachtingen, maar als de afspraak is plezier maken dan verwacht je toch wel dat je een beetje plezier maakt? Nee niet tussen de lakens, gewoon plezier als  in samen lachen, gekkigheid, beetje ondeugend.
Laat me je even meenemen naar hoe deze teleurstelling tot stand kwam.

Liefde vinden op de datingapps ging duidelijk niet gebeuren en in het kader van mijn project NU LEVEN, wat jij nu leest, besloot ik mij te richten op bijzondere ervaringen en mooie herinneringen maken. Zo paste ik mijn profiel aan naar de volgende tekst:
“Duizendpoot, lief, grappig, spontaan en vegan. Leven in het NU 😊 laten we samen op de meest gekke, creatieve, bijzondere date gaan. Zonder verwachtingen. Plezier maken (nee, ik heb het niet over tussen de lakens). Lachen. Waar gaan we heen?”

Kijk ik ben natuurlijk niet erg objectief, maar dit klinkt super leuk toch! Hoe dan ook de metselaar reageerde direct enthousiast. ‘Leuk, spannend zo elkaar te leren kennen’ en ‘laat me je meenemen naar een attractiepark en kunnen we daarna gaan zwemmen’. Kreeg ik het bij dat laatste gedeelte lichtelijk benauwd, want om nou gelijk half naakt te zijn met een onbekende, mwah. Echter stond dat zwembad al een tijd op mijn wensenlijst en bleef mijn plus één als maar kwijt, dus het leek een uitgelegen kans op kinderlijk blij door het water te plonsen. Zonder verder tijd te verspillen aan elkaar digitaal te leren kennen, werd er een datum en tijd geprikt. Hij appte nog keurig de dag ervoor om de afspraak te bevestigen en op de dag zelf een herinnering de badkleding mee te nemen. Helemaal top, ondanks wat gezonde spanning had ik er enorm zin in. Iemand die zo spontaan een uitje plant, dat moet een leuke tijd betekenen. Zo toogde ik tijdig naar de afgesproken kant van het station. Stapte ik bijna in een taxi omdat de chauffeur mij veel betekenend aan zat te kijken en ik per abuis de mannen met elkaar verwarde. Oeps. Bleek meneer aan de andere kant te staan. Juist ja. Waarom je ook aan de afspraak houden, maar prima, ik kuierde rustig de andere kant op. En ken je dat gevoel, dat je naar iemand kijkt en als goed luistert tenminste, je lijf je direct vertelt hoe de vlag er bij hangt. Voor de goede orde, ons brein besluit in seconden of we; moeten vluchten of vechten, seks willen met de ander, voor de ander moeten zorgen of zij voor ons zorgen. Je kan jezelf voor de gek houden wat je wilt, je brein heeft al besloten.
Mijn brein schreeuwde in elk geval niet, JOEPIE JA.
Dan heb je vervolgens zo iets als sociaal wenselijk gedrag en je hebben verheugd op een uitje, dus in plaats van je dan om te draaien, stap je in de auto. Voor de goede orde, maar bovenal voor de jongere meiden, ben je onder de 27 doe dit dan nooit. Ik kan inmiddels heel goed situaties inschatten en weet wanneer ik mij niet veilig voel. Stap niet bij een vreemde in de auto en zorg altijd dat iemand weet waar je bent. Ik zou dit soort advies helemaal niet willen geven, maar helaas zijn er teveel mannen die niet te vertrouwen zijn.
Dit bleek een lieve jongen te zijn die vooral heel veel verdriet uitstraalde, volgens hem was hij gewoon rustig. Hoe dan ook, de gesprekken die volgden bleven heel erg op de oppervlakte en dat was helemaal prima wat mij betreft. Het was een duidelijke nee mijnerzijds, maar goed iets met een kans geven. Zo arriveerden we bij het park, bleek de beste man niet gereserveerd of anderzijds te hebben en bleek het plan te zijn veranderd in alleen zwemmen, oke? Maar dat kon pas vanaf 2u later. Gozer, gaat het even! Ik kan daar dus zo niet tegen, regel je zaken gewoon! Nou sta je dan met je goede gedrag. ‘Zullen we anders gaan wandelen?’. Meen je dit nou?? Als ik wilde wandelen, had ik Saar meegenomen en was ik zelf naar het strand gegaan, daar heb ik jou niet voor nodig vriend. Nu ben ik een herstellend people pleaser en soms heb ik het nog wat moeilijk met iemand teleurstellen, dus zei ik zonder blikken of blozen “ja is goed”. Oke oke, ik heb toen naar mijzelf met mijn ogen gerold en dat verdiende ik ook weer niet. Na een flinke detour, geen idee waarom, eindigden we in een bos niet ver van mijn huis, waar we een wandeltje maakten. Niks maar dan ook niks hieraan was avontuurlijk of plezier maken! Nu vraag jij je misschien af, Charlotte heb je nu spijt? Nee, elke ervaring is er eentje en ik heb mijzelf weer laten zien dat ik NU LEEF en bijbehorende keuzes maak. Op naar de volgende!

Kamasutrabeurs

Dit is één van die dingen waar ik dan al jaren van denk, goh zou ik echt eens moeten proberen, ik ben zo benieuwd. En dan komt het er niet van, ofwel ik prioriteer het niet. Of, en dit is een nieuwe theorie die ik heb opgepikt, procrastination ook wel uitstelgedrag is niet omdat je lui bent maar omdat je intuitie weet dat het nog niet het juiste moment is. Zooooo, gaat het even. Ik houd hem er ik.
Kamasutrabeurs dus, ik ging samen met een voormalig FWB of in het Nederlands VMV (vrienden met voordelen), alsof vriendschap niet genoeg voordelen heeft kwam deze ook nog met seks. Nou hadden wij elkaar al minimaal anderhalf jaar niet naakt gezien, we waren wel een soort kennissen gebleven en wat is er nou leuker dan met een kennis met wie je wilde nachten hebt beleefd in je ondergoed over een beurs dartelen. Precies.

Begrijp me niet verkeerd, ik vond het stiekem een stuk spannender dan ik had verwacht. Nee, dat is niet helemaal waar. Ik had grootse plannen qua kleding, of thans grote plannen voor weinig kleding. Alleen, ik weet hoe het gaat, ik ben overal vaak overdressed. Ik val nogal op. Ook als ik niks bijzonders aan trek. Het zal mijn energie of persoonlijkheid wel zijn. Maakt ook niet, maar kijk op zo’n evenement dan wil ik gewoon alles uit de ervaring halen. Dat gezegd hebbende, aangezien het een groot evenement is en ik niet weet wat voor mensen er zullen komen, wil ik dan dus niet extra opvallen. Snap je?
Ik zag het al helemaal gebeuren dat ik dan mega sexy loop te wezen te doen, en dat ik dat één van de weinige ben. Waardoor iedereen naar je kijkt. In je ondergoed. Dus ik had een licht verhoogde hartslag toen ik mijn outfit stond uit te zoeken.

Het werd een bloedmooi rood setje, iets met kant, straps, rood, glans, ritsje tussen de borsten, sexy. Daar overheen een zwart kanten topje en een mini rokje. Als ik zeg mini rokje, bedoel ik ook echt mini, gevalletje je billen vallen eruit. Met rode kousen en zwarte lak pumps. Rode lippenstift, losse lange haren. Ik zeg het je eerlijk, ik wond mijzelf op door alleen maar naar mijn spiegelbeeld te kijken. Wauw!

Nu was ik natuurlijk te laat vertrokken, want ik was aan het dansen door de woonkamer, waardoor ik dus mijn hakken thuis in de gang vergat. Als ik autorijd dan draag ik namelijk gympjes. Veiliger, weet je wel. Ik was ietsje geïrriteerd, maar besloot actief het NIET de avond te laten verpesten. Nu was de loop iets meer schoolgirl (wat ik liever niet promoot, want school gaande meisjes mogen nooit het object van geiligheid zijn!) en minder nou ja iets sexy en chiques.
De VMV had dus een echte mannen outfit gekozen, jeans en een shirt. Nou nou nou.. Hoezo is dat zo uit balans ook? Een pak had ik persoonlijk dan opwindender gevonden, maar goed, het was wat het was.

De beurs, of als je het al zo mag noemen, heette XXXL. Daaraan weet je dat een man de naam had verzonnen, want mijn associatie met extra extra extra large (groot dus) is dat iets dus extra extra extra groot is. Dit was medium at best. Een beetje zoals mannen die zeggen dat ze extra grote condooms nodig hebben. Ja hoor schat, wat jij wilt.
Mijn angst was ook gelijk bevestigd, want het gros had dus gewoon een spijkerbroek aan. Zucht.
Of ik even € 10,- voor een locker wilde betalen (nee dat wilde ik eigenlijk niet, maar mijn lange jas was ideaal voor buiten en niet om in te paraderen binnen, dus ja). Nou de vloer op. Heel eerlijk, drie keer struikelen en je was aan het einde. Ik wil niet onaardig doen naar de organisatie, maar verwachtingsmanagement is niet hun sterkste punt. Je betaalt een bedrag van heb ik jou daar, of thans dat had de VMV gedaan, maar je begrijpt mijn punt. En daar krijg je dan, precies niks voor. Nee. Alle standjes waren vol intens dure speeltjes, die ik a) bijna allemaal al had b) ook online voor minder had kunnen bestellen. Als je ook maar iets wilde doen, moest je er extra voor betalen. Hallo, waar betaal ik dan entree voor? Om nog maar te zwijgen van die € 10 uit een pak in een plastic bekertje gedonderde cocktails.
Dat we teleurgesteld waren en ik mij inmiddels erg ongemakkelijk voelde, echt het voelde alsof ik geld moest vragen aan al die starende ogen, dat was een beetje een mood killer.
Toen  ook nog het licht aan ging en de beveiliging iedereen uit de zaal begeleidde, nou toen was de deceptie wel compleet hoor.
Lang verhaal kort, we hebben ruim een uur in de hal gewacht of we terug naar binnen mochten. Zonder resultaat. Of thans, dat mocht die avond niet meer, maar nu zaten we te wachten op de verlossende woorden naast twee prachtige mooie vrouwen. Ondanks hun spijkerbroeken waren ze uiterst aantrekkelijk. Nu ben ik een sociaal diertje, dus een gesprekje was zo aangeknoopt. We bleken veel gemeen te hebben, zo leuk. Nu zag ik natuurlijk gelijk dan mijn VMV een oogje op de ene dame in kwestie had, dus toen zij en ik contactgegevens hadden uitgewisseld heb ik haar even gepolst of dit wederzijds was. Dat bleek het te zijn! En een paar weken later zijn ze op eerste date geweest! Nah, hoe geweldig. Ik ben een super wingwoman, dat blijkt maar weer.
Conclusie, die beurs lekker links laten liggen tenzij je geld over hebt en seksueel weinig ervaren dus alles spannend vindt. En, je kan overal iets moois van maken. Ik hoop dat ze nog heel veel mooie dates gaan hebben.

Mr. X

Soms ontmoet je iemand en ondanks dat de details nog niet duidelijk zijn, energetisch is er iets in gang gezet met die ontmoeting. Anders dan met de Bob de Bouwer, bij wie het voelde alsof de wereld in brand stond en de elektriciteit 20 meter op afstand van elkaar voelbaar was. Elkaar aan kijken en elkaar zien. Tegelijkertijd geen vastomlijnde betekenis kunnen geven aan de eerste ontmoeting, behalve dan dat dit enkel het begin is.

De eerste keer dat ik Mr. X ontmoette was op een gewone donderdag, ik zat hoog in mijn emotie die dag maar het kwam niet los. Hoeveel ik het ook de ruimte bood om er te zijn, ze kwamen net niet tot de oppervlak. Tot ik op een afspraak arriveerde en ze vroeg, hoe gaat het met je. Bam, vloeibaar over mijn wangen, keel dichtgeknepen, los. Eindelijk voelde ik weer lucht, mijn evenwicht herstelt, kwetsbaar en vrij. We spraken over de liefde, de tijd van online daten, behoeftes en wensen, frustraties. Maar eigenlijk zou je iemand via via moeten leren kennen, sprak ze. Ik denk gelijk aan Mr. X, zei ze mij direct aankijkend. Waarom aan hem, vroeg ik haar. Ze legde uit hoe zijn creativiteit, lengte en knuffelbeergehalte, ondernemerschap, vriendelijkheid, bij mij vond passen. Oh en hij komt waarschijnlijk zo ook even langs, sprak ze terloops. Wel verdorie, gelijk stond mijn zenuwstelsel op alert. Ik was niet van plan om nu direct iemand te ontmoeten of überhaupt het idee er van aandacht te geven. Eerst even weer tot mijzelf komen enzo. En trouwens, mijn mascara was van mijn wimpers op mijn wangen gedruppeld dus ik voelde mij niet mijn krachtige zelf. Ik besloot het te negeren en te concentreren op het project waar we mee bezig waren. Dit was niet het moment en daarmee klaar.

Maar jij en ik weten, zo werkt het universum niet.

Achter mij hoorde ik de deur open gaan, Hey Mr. X. F*ck. Vluchtig worp ik een blik over mijn schouder, oh gelukkig zo mijn type niet. Nou kunnen we dat ook weer los laten dacht ik. Tot hij bij ons kwam staan en mij recht aan keek met zijn waterblauwe ogen. Oei. Concentreer je op het gesprek Charlotte.  Bleek die man ook nog heel interessant te zijn, met echt wat te vertellen, waar je ook echt naar Wil luisteren en tegelijkertijd interesse toont. Dit was niet het plan!
Zo kwam hij nog een paar keer langs, mij lachend aankijken, opnemen, met die fel blauwe ogen. Thee brengen. Thee bijvullen. Tijd om te gaan!

De week erna was er een evenement in de buurt waar ik gewenst was even aanwezig te zijn. Hij zou er ook zijn. Dus nu zat ik in een lastig pakket, want enerzijds voelde ik dat we elkaar zouden weerzien. Echter was de vraag, zou ik het door het universum laten bepalen wanneer dit zou zijn of zou mijn ongeduld de overhand krijgen. We weten allebei het antwoord wel, lijkt me. Zo trok ik mijn stoute naaldhakken aan en stuurde ik hem een uiterst casual appje of hij er toevallig ook morgen zou zijn, aangezien ik alleen naar dit soort gelegenheden gaan niet zo prettig vind. Persoonlijk vond ik dit een uiterst subtiele manier van iemand uit vragen, met minimaal blauwlooprisico, of ongemak wanneer we elkaar later zouden zien en het antwoord nee was. Nadeel wel, zo bleek, dat als je dus je communicatie vrij casual insteekt, dat je ook een soortgelijk antwoord terug krijgt. Oeps. Super attent en vriendelijk, met een tintje zakelijkheid. Nu blijkt, afwijzing is niet mijn favoriet, hallo trigger. Op dat moment dacht ik aan mijzelf die altijd tegen de tv zit te praten wanneer een soortgelijke situatie plaats vindt in een film of serie, Communiceer nou gewoon! Dus ik antwoorde, no worries, inschattingsfoutje mijnerzijds, fijne avond. Mijn hartslag zat helemaal tegen het plafond. Bizar eigenlijk, want ik begreep zelf maar weinig van wat ik met deze man wilde of ik eigenlijk sowieso wel iets van hem wilde, anders dan in zijn energie zijn. Nu denk je, nou dat zal het einde wel zijn. Dat is nu net het mooie van (relatief) open communicatie, want door mijn uitspreek van het inschattingsfoutje was hij ineens aan bod en de toon veranderde. Bleek hij mijn proactieve houding enorm te waarderen en gaf hij toe drie van mijn podcasts te hebben beluisterd! (Wat? Weet jij niet van mijn podcast? Schaamteloos, gewoon op Spotify: Sharelotte). Zo appte we een tijd heen en weer, allemaal heel degelijk en keurig volwassen, met de afspraak dat hij mij de volgende dag zou laten weten hoe laat hij aanwezig zou zijn.

Zo gebeurde het dat we elkaar een week na de eerste ontmoeting weer zagen. Uiteraard was ik te laat, want eigen leven enzo. Dat en ik was een GRWM tiktokje aan het opnemen, prioriteiten hè. Overigens zag ik er killer uit en mijn persoonlijkheid is het wachten sowieso waard. Eenmaal gearriveerd, bleek hij in opnamens te zitten dus ik kon mooi even alle andere lieve mensen begroeten en wennen aan de energie die er vloeiden in de ruimte.
Ineens kruisten onze blikken en wandelde hij doelgericht op mij af. Vind ik jouw fysiek aantrekkelijk of is het je energie, vroeg ik mij af? Doe je me stiekem aan mijn vader denken? Oh sh*t, is dit een gevalletje daddy issues. Charlotte, focus, in het hier en nu, ga uit je hoofd!
Wat wil je drinken? Hij keek me vragend aan, kijk lekker mindful een keuze maken, ik was weer in het moment. Samen gingen we in het zonnetje buiten zitten, knie tegen knie. Wat vind ik hiervan? Dacht ik nog, dat en wat wil ik voor energie uitzenden. Gelukkig vloeide het gesprek zonder moeite, ik kan goede vragen stellen en hij was niet verlegen met antwoorden. Alle kanten, maar bovenal de diepte gingen we in, de zon verplaatste, ik kreeg het koud. Hij bood mij zijn jasje, ik accepteerde want waarom zou je in vredesnaam nee zeggen tegen een galant aanbod? Toen leek ik net een Amerikaanse cheerleader uit een typische hollywood film, met zijn football jacket om mijn schouders. Fijn wel. Het gesprek ging alle kanten op, aangevuld door micro aanrakingen. Interesse over en weer, dat was duidelijk. En ik zag hem, voor wie hij is en was, open voor het leven, met liefde vooruit, maar bang om zijn hart vrij spel te geven. Liefde voor het leven, angstig voor de liefde. Ik sprak mijn gevoel uit en hij bevestigde dit, ook had het geen prioriteit in zijn leven, eerst zaken weer op de rit. Hoe liefde geen prioriteit kan hebben, geen idee, maar angst doet rare dingen met ons mensen. Ik waardeerde zijn openheid en koos bewust om anders naar hem te kijken. Niet langer nieuwsgierig naar wat er voor energie tussen ons bewoog. Vriendschap, collega ondernemers, medemens met een verhaal, dat zou het worden.
Wil je nog een stukje wandelen, vroeg hij. Ik was moe, maar iets in mij wilde nog iets langer in zijn energie blijven dus haalden we Saar op en gingen we aan de wandel. Arm in arm, pratend over het leven. Mijn verandering in houding viel hem op en benoemde het. Scherp wel, ik had er bewondering voor, zonder de behoefte te voelen dit verder uit te leggen. We namen afscheid en ik herinner mij dat ik dacht, nou dat was dat, we zullen elkaar ongetwijfeld nog eens treffen, maar ik laat hem los.

Daar dacht hij duidelijk anders over, want bij thuiskomst stuurde hij me een uiterst complimenteus en respectvol berichtje. En later via instagram nog een quote. Zo manifesteerde de man het, in mijn gedachtes hier en daar op te blijven komen. Geen goed idee, dat wist ik ook wel. Wanneer een man zegt geen relatie te willen of ook maar iets in de geest, kan je maar beter luisteren. Dat hebben we nu toch wel geleerd, niet waar?

Toch liet hij me niet los en ineens kreeg ik een hele duidelijke beeld van een leeuw, zijn spirit dier, wat ik ‘moest’ schilderen. Onmogelijk om dit in woorden te brengen, dit gevoel, dus ik ga het niet eens proberen. Dus pakte ik mijn nieuwe waterverf, ik had deze hobby immers pas een weekje geleden gevonden. Laagje voor laagje creëerde ik een machtig imponerende karakteristieke kleurrijke kop die je aan keek vol emotie. Terwijl we appten. Toevallig. Of niet. Wat ik aan het doen was. Waterverven, lat hoog, dat soort dingen, antwoorde ik. Pas toen het af was, vroeg ik hem of hij wilde zien wat ik voor hem had geschilderd. Dat wilde hij natuurlijk wel. Hij was onder de indruk, ik ook, al wilde mijn interne criticus er ook wat van vinden, haar verzocht ik in haar feedback mee te nemen dat dit het eerste dier was wat ik ooit schilderden en dat het met liefde gemaakt was. Ze was milder daarna. Het is voor jou, appte ik. Echt waar en weet je het zeker, antwoorde hij. Ik drukte hem op het hart zich absoluut niet verplicht te voelen om het te accepteren. Kan je je voorstellen dat iemand iets voor je maakt waarvan je denkt oh hemel wat moet ik hiermee dan. Dat wilde ik hem niet aan doen. Echter gaf ik mijzelf te weinig krediet, want hij was helemaal ontroerd. Laten we gauw afspreken, appte hij.

Hoewel ik heel duidelijk voor mijzelf had besloten, dit contact vriendschappelijk te benaderen, kwam Mr. X op onverwachte momenten in mijn gedachten. Net zo makkelijk vergat ik hem weer. Uit voorzorg wilde ik er geen betekenis aan geven. Maar hij intrigeerde me.

Uit het niks appte hij vandaag voor een spontaan kopje koffie. Ik had tijd, dus waarom niet, over vijftien minuten? Ach natuurlijk. In spijkerbroek en trui, vlug aangebrachte mascara, rommelige knot.
Bij aankomst knuffelde hij me stevig, ik wilde los laten na de gebruikelijke sociale 2 seconde, maar  hij hield me vast. Weinig afstand eenmaal zittende, in elkaars aura kreeg een nieuwe betekenis, met nadrukkelijk oogcontact. Hoe mijn week was en dat hij over mij had gedroomd. Samen naar mijn kunstwerk voor hem kijken. En ik dacht, wil ik dit? Subtiele aanraking, mag dat? Ja dat mocht wel. En weer de diepte in, ons gesprek had hem enorm geraakt, mijn vragen hadden iets in werking gezet. Hoe zou het zijn om met hem te zoenen, zat ik me stiekem af te vragen. Mijn hand door zijn krullen. Hij ziet er goed uit in de hoodie. Zou ik hem naakt willen zien? Dat hij mij naakt ziet en kan voelen? De antwoorden had ik niet. Hij knipoogde naar me, ik voelde de energie een wending nemen. Mijn gedachten waren duidelijk niet van mij alleen.
Eenmaal buiten wilde ik hem knuffelen, maar in plaats van zijn hoofd opzij te draaien keek hij me recht aan waardoor onze monden ernstig dichtbij elkaar kwamen. Ja dat kan ook, hoor ik mijzelf zeggen voor onze lippen elkaar raken. Zachte lippen, ruwe stoppels, mijn hand in zijn haar. Onverwachts wel, denk ik, of niet, zoals het moest zijn misschien. Lichtelijk overweldigd wel, dit was niet het plan. Lichtelijk in de war en opgewonden, wandelde ik kort daarna naar huis. Oké een platonische vriendschap was hierbij wel echt van de baan.

Nu appen al enige tijd, eerst een foto van mijn kunstwerk in zijn huis, vervolgens persoonlijke details van ons interieur wat we delen. Tot het spreken door afbeeldingen van Lekkerblijvenlikken naar elkaar te sturen. En ja, dat zijn grafische beelden van spannende activiteiten met bijdehand commentaar, zoek ze even op, topwijven die dit creëren.

Waarom krijg ik het gevoel dat dit nog wel eens een interessant verhaal kan worden?

Mr. X deel twee.

Jij kan nu natuurlijk niet wachten op het vervolg, dat snap ik. Daar gaan we schat, hou je vast.

De appjes vlogen heen en weer, hij had nauwelijk geslapen, hij bleef maar ‘aan’ staan, vertelde hij. Ik bevestigde dit aan mijn kant en deed een duit in het zakje. En dan ook de wetenschap hebben dat ik de komende uren half naakt en nat zal zijn, dartelend in het zwembad. Hij kon zich er wel een voorstelling bij maken. Wat werd bevestigd door zijn opmerking dat deze kennisgeving de gewenste uitwerking had gehad en hij  deze vast had gelegd op de gevoelige plaat. Uiteraard verzocht ik hem vriendelijk deze te delen en punten voor de beste man dat hij eerst onderzocht of ik daar behoefte aan had zonder gelijk BAM courgette in je smoel. Consent is geen grap lieve mensen. Hoe dan ook, mijn enthousiaste toestemming had hij, want ik was heel nieuwsgierig. Stuurt die man een foto, mijn hemel, ik ben niet gauw sprakeloos maar WAUW. Als ik nog niet gemotiveerd was om dit verder te onderzoeken, dan was ik het  nu zeker. Ik zeg niet dat maat alles is, want als een man goed met hand en  mond is, dan kan dat een heleboel goed maken. Dat gezegd hebbende, deze moest ik gewoon voelen, in mij wel te verstaan. De lengte, de dikte, omtrek, aders, kleur, gewoon alles, JA!
(Charlotte, wat als je kinderen dit ooit lezen! Nou schat, ik verwacht dat te zijner tijd niks hier van een verassing zal zijn, want ik ben niet preuts en ook niet in mijn opvoeding. Het lijkt mij alleen maar waardevol als ze leren dat vrouwen ook behoeftes (mogen) hebben, my body my choice, dat idee).

Maar wat doe je later, vroeg ik hem. Hij antwoordde iets met boodschappen en geneuzel. Fout antwoord, typte ik. Wat dan wel het juiste antwoord dan wel zou zijn geweest? Mij natuurlijk. Hij kon niet snel genoeg reageren met de vraag of hij langs zou komen. Ik kom wel naar jou, 4uur ben ik bij je, schreef ik hem. En zo stond ik op een uiterst gemiddelde zondag mijzelf ineens weer in dat spannende rode setje te hijsen. Nou ja hijsen, zoveel moeite was het niet hoor, alhoewel zo’n prachtige bh met de ritssluiting tussen mijn borsten kan wel een uitdaging zijn om dicht te doen. Broek er overheen, naveltruitje of crop top zoals de jeugd dat tegenwoordig noemt, puntje bij paaltje is je navel bloot, hoe je het ook noemt. Klein beetje make-up, want met een beetje mazzel ging er veel gezichtswerk gebeuren en gezweet worden. Eindelijk weer eens een reden om die palen van hakken aan te doen, echt ik ben gewoon sex on a stick op die dingen.
Wonder boven wonder was het ineens droog, wat goed uit kwam want de adrenaline gierde inmiddels door mijn lijf en het stukje fietsen leek mij wel een goede keuze. “What’s wrong with being confident” zong Demi Lovato met passie in mijn oren.

Ik zeg je eerlijk, toen ik voor zijn voordeur stond, dacht ik wel even, ga ik dit echt doen? Wil ik dit? Ik kan altijd weg. Let’s do this!
Lichtelijk gespannen maar enthousiast hield hij de deur voor me open, hij vergat zelfs mijn jas aan te nemen. Gelukkig was ik daar niet zo van onder de indruk en stuurde hem aan. Hij nam me mee naar boven om vol trots zijn eerste verdieping te laten zien. Terecht, ik kwam in de meest ruimtelijk maar toch warme woonkamer, bijna loft achtig. Geweldig aangekleed ook, zoveel zorg voor de details, herinneringen en kunst. Laten we wel wezen, dat kan ik enorm waarderen, wanneer iemand (zeker een man) zoveel liefde in zijn omgeving stopt. Ik stapte parmantig op mijn hakjes over zijn houten vloer, knielde op de bank om de kunstigheidjes er achter te bekijken. Ga je nou expres zo met je kont naar achteren zitten, vroeg hij vanuit de keuken. Ik keek hem ondeugend aan, wat denk je zelf?
Inmiddels kookte het water voor de thee en ging ik op zijn grote kookeiland zitten. Hij zette de twee koppen thee naast me neer en verplaatste de bos bloemen die niet ver van mijn billen stond. Resoluut kwam hij tussen mijn benen staan en pakte mijn kin om me innig te zoenen. Zijn handen vonden hun weg over mijn hals, langs mijn borsten, tot de blote huid van mijn middel. Ik greep de krullen op zijn achterhoofd stevig vast om hem nog dichterbij me te brengen. Mijn nagels zette ik in zijn rug en hij kronkelde door de sensatie. Wat voelde als uren, zo raakten we in de ban van elkaars aanrakingen en energie. Af en toe  onderbroken door een praatje om vervolgens weer smachtend in elkaars armen te vallen. Aftastend of de ander net zo opgewonden was.
Hij tilde me van het aanrecht af en draaide mij zodat ik met mijn billen naar hem toe stond. Zijn sterke hand hield me licht dwingend bij mijn keel vast en zijn andere hand voelde bedachtzaam over mijn ronde billen strak omhelst door mijn pantalon. Ik hield het bijna niet meer, maar het leek alsof hij twijfelde, waarom pakte de man niet door?
Wil je de boven verdieping ook zien, vroeg hij. Uhm ja! Liever nog wilde ik alles onder zijn kleren zien, maar als we daarvoor naar boven moesten, ook prima. Zo bewonderde ik zijn intens luxe badkamer, terwijl ik stond te fantaseren hoe het zou zijn om seks te hebben in die enorme badkuip. Hij begon me te zoenen en te voelen, dus ik deed een stapje naar achteren en wees in de richting van de slaapkamer.
Eindelijk stonden we in zijn slaapkamer, waar hij me langzaam uitkleedde tot ik enkel mijn rode kanten string en enorme hakken aan had. Hij likte mijn tepels (mocht van mij allemaal wel wat steviger, maar voor zo’n eerste keer is het altijd even aftasten zullen we maar denken) en zoende me in mijn hals. Ik hielp hem met zijn polo en dirigeerde hem zijn riem los te maken, daar ging ik mijn nagels niet op breken. Zo stonden we in enkel ondergoed voor elkaar en positioneerde we ons horizontaal op zijn enorme bed, met decoratieve kussens. Gaat het even! Decoratieve kussens, ja dat is sexy! Ondanks dat hij enthousiast mijn lichaam bewonderde en complimenteerde registreerde ik een verandering in energie. We hoeven niks te doen wat je niet wilt hè, benoemde ik. Nee, dat was het niet, hij zat gewoon teveel in zijn hoofd.
Hij deed nog een soort halve poging, maar ik voelde inmiddels zo ongemakkelijk. Het verdriet en onmacht straalde van hem af en hij had duidelijk behoefte aan een knuffel. Ik ook alleen van een iets anders kaliber zeg maar. Dus ik legde zijn hoofd op mijn schouder en aaide door zijn haar, terwijl ik naar binnen keerde en goed naar mijzelf luisterde. Wat wilde ik hier en nu? Voorheen had ik me in bochten gewrongen, afgewezen gevoeld, niet goed genoeg, hem alles gegeven waar hij behoefte aan zou kunnen hebben. Maar zij in mij was heel duidelijk, dit heeft niks met mij te maken en is ook niet mijn verantwoordelijkheid. Ik wil hier niet zo liggen. Ik wil naar huis. Dus eerde ik mijzelf, door liefdevol aan te geven, hey we gaan het laten en aankleden. Hij vond me lief en begripvol en ik moest hem vast een sukkel vinden. Niet invullen voor een ander, sprak ik. Het kan gebeuren, zeker als je nog veel emotionele pijn te verwerken hebt. Natuurlijk is het mooi dat hij de ruimte voelde om dit te uiten, begrijp me niet verkeerd. Echter was hij diegene geweest die duidelijk had aangegeven geen prioriteit aan daten en een eventuele relatie te geven, dus het maximale wat hij en ik elkaar konden bieden was plezier. Emotionele steun verlenen in mijn ondergoed, zie ik niet als plezier voor mij. Ik ben trots op mijn groei dat ik hierin, een delicate situatie, mijn grenzen herkende en er naar kon handelen. Bovenal ben ik hem dankbaar dat hij het nu, al dan niet onbewust, liet zien waar hij in zijn persoonlijke ontwikkeling is en dat dit niet in lijn is met waar ik ben. Immers, was de seks ongelofelijk goed geweest, dan hadden we elkaar ongetwijfeld vaker gaan zien en dan ontwikkelt er vaak toch gevoel aan mijn kant. Om dan weer geconfronteerd te worden met een getraumatiseerde ziel die nog niet het diepere helingswerk heeft gedaan, is niet langer wat ik wil zelfs niet onbewust. Ik ga niemand meer redden van zichzelf, de bevestiging geven ten koste van mijzelf.

Bijzondere tijd

We leven in een interessante tijd, aan de ene kant worden er taboes en sociaal opgelegde normen doorbroken, aan de andere kant lijkt vrouwenhaat hoogtij te vieren. Ik kijk met walging naar de ontwikkelingen in Amerika, Afghanistan en Iran. Als je het niet beangstigend en ronduit verkeerd vindt dat vrouwen en transseksuele personen niet als mensen worden gezien, dan is er echt iets serieus mis met je. Soms zie ik vrouwen filmpjes maken waarin ze zichzelf zo minachten en daarmee klem zetten, terwijl ze zelf ook slachtoffer zijn van de collectieve brainwashing. De hele discussie van wat vrouwelijk of mannelijk is zou niet nodig zijn als we er niet zo’n intens zwaar waardeoordeel aan verbonden. Wanneer ik mijn kinderen voorlees verander ik heel vaak de ‘hij’ verwijzingen, wanneer het over een dier bijvoorbeeld gaat, naar een ‘zij’. Puur om een klein beetje een tegenhanger te bieden tegen mannelijkheid als de norm. Dus de tijger is een zij en ze is stoer en dapper. Tegelijkertijd maak ik soms van een ‘zij’ een ‘hij’ en hij is lief en gevoelig. Zodat mijn beiden kindjes, een meisje en jongen tweeling, bewust leren dat ongeacht je gender en seksualiteit, je precies goed bent zoals je bent. Evenals dat alle gevoelens en emoties er mogen zijn. Even tussendoor trouwens, waarom is het meisJE en jongEN?? Als je er op gaat letten, schrik je. Ik kan je het boek Invisible women van Carolina Criado Perez ook van harte aanraden.
Ik praat veel met mijn kinderen over dit soort zaken, echter wel op een leeftijd gepaste manier. Zo weten zij dat er kindjes zijn die zich geen meisje of jongen voelen en dat we dat dan non-binair noemen. Je kan je afvragen waarom ik dat ze nu al bij breng, terwijl er geen non-binair kindje in hun omgeving direct is. Dat is juist precies de reden dat ik het zo nu leer, zodat wanneer er wel iemand in hun omgeving komt bij wie hun fysieke voorkomen niet in overeenstemming is met hoe of wie zij zich van binnen voelen, dat mijn kinderen dit als normaal zullen beschouwen. Ik ben er van overtuigd dat veel haat voortkomt uit angst. Angst voor het onbekende. Angst voor eigen positie. Terwijl, dit kan je zo makkelijk keren als je bereid bent om zonder oordeel echt te luisteren naar een ander. Aan het eind van de dag zijn we namelijk allemaal mens, met dezelfde wensen en behoeftes. Gezien te worden. Geliefd te worden. Er mogen zijn. En al het andere komt daar uit voort. Dit geldt dus voor jou, maar ook voor diegene die je wellicht heel stom vindt. Daar komt dan nog bij dat wanneer iemand heel erg in jouw allergie zit, dat enorm veel zegt over jou. Waarom stoort bepaald gedrag bij een ander jou zo? Is het omdat jij van jezelf absoluut niet zo mag zijn? Of ben je eigenlijk jaloers dat de ander het gewoon doet?
We projecteren zoveel van onze onzekerheden en eigen veroordelingen op anderen, ons ego werkt zich een slag in de rondte om ons zelfbeeld te beschermen. Want dat is wat er continue gebeurt, ons brein en ego probeert ons kosten wat het kost te beschermen. Ook op momenten dat we het niet eens in de gaten hebben. Ik zal je een voorbeeld geven, stel je voor je bent een klein kind en je danst graag. Ongeacht hoe je danst, je doet het met plezier en overgave. Een belangrijke volwassenen in jouw nabij omgeving bekritiseert je elke keer als je danst, het ziet er niet uit en je staat voor gek. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ga maar iets doen wat gepast is. Dat doet pijn, dus nu heb je die veroordelingen gekoppeld aan dansen. Ondanks dat dansen voor jou fijn en vrij voelt, een manier om je te uiten, nu denk je elke keer als je de behoefte voelt aan al die veroordelingen. Uit zelfbescherming voor dat nare gevoel ga je nu niet meer dansen. Anderen zeggen je saboteert jezelf door niet te dansen, maar eigenlijk ben je jezelf aan het beschermen. Om weer vrij te kunnen dansen, is het nodig om dat nare gevoel en die onbehulpzame gedachtes een halt toe te roepen. Wanneer je dat pad gaat bewandelen, ga je meer compassie voor jezelf voelen en ook voor anderen. Ik heb zelf drie jaar therapie mogen volgen bij een fantastische vrouw. Wat maakte haar zo fantastisch voor mij? Ze won mijn vertrouwen, wat best indrukwekkend is want toen ik met therapie begon was ik naast depressief ook een brok verzet. Juist omdat zij heel stabiel bleef en betrouwbaar in haar doen en laten, zich niets leek aan te trekken van mijn energie, begon ik te ontdooien. Daarvoor had ik twee intakes gehad met psychologen, bij wie ik het gevoel had zo over hen heen te walsen. Ik had daardoor professioneel gezien geen enkel respect gehad voor hen en was ook niet van plan om ook maar iets aan te nemen wat ze te zeggen hadden. Tot ik mijn haar voor een tweede intake kwam voor groepstherapie. Ze was al duidelijk zeer ervaren, naast psychologe ook psychiater en uiterst scherp in mij spiegelen. De mooiste lessen die ik van haar geleerd heb zijn naar mijzelf kijken, wat is mijn aandeel in het hier en nu, hoe kan ik eigenverantwoording nemen over mijn leven? Stiekem was ik in de slachtofferrol gekropen en daar walgde ik van, net als ik eigenlijk van heel veel van mijzelf walgde uit zelfbescherming, als ik het deed werd ik ook minder snel afgewezen door anderen, misschien. Helaas werkt zelfdestructief denken helemaal niet, of gelukkig maar eigenlijk. Ook leerde ze mij de vraag te stellen, maar wanneer is het goed genoeg? Deze vraag heb ik mijzelf heel vaak voorgehouden wanneer mijn interne criticus grote praatjes had of wanneer een ander iets deed wat ik niet kon waarderen. Mijn interne criticus is er uiteraard nog steeds, ze is immers een van mijn zelfbeschermingsmechanismes, echter vraag ik haar nu vaak liefdevol feedback te voorzien in plaats van keihard te oordelen. Ze begint daar steeds beter aan te wennen.
In die drie jaar heb ik uiteindelijk geen enkele sessie groepstherapie mee gedaan, dankzij corona, en ik zeg bewust dankzij want groepstherapie is weliswaar een uiterst waardevolle methode, ik denk dat de één op één beter bij mij paste. Gaande weg leerde ik dat mijn jeugd, die ik vroeger als fijn had verkocht aan anderen, eigenlijk emotioneel heel erg onveilig is geweest. Langzaam begonnen herinneringen zich te laten zien die ik heel hard weggedrukt. Gevoelens, emoties en overtuigingen, ze dreven naar het oppervlak en wat was ik eigenlijk boos. Nee niet boos, ik was woest, razend en het moest er uit! Daarom ben ik in 2021 begonnen met kickboksen en dat heeft mij zo ontzettend goed geholpen in het uiten en reguleren van mijn woede. Hierdoor kreeg ik geleidelijk meer ruimte om gevoelens ook echt te doorvoelen, zonder bang te hoeven zijn dat ze mij volledig zouden consumeren en ik niet meer kon bestaan. De angst voor het voelen was groter geweest dan de gevoelens zelf bleek toen ik ze eenmaal toe liet. Mijn therapeute was zo ontzettend ondersteunend in dit traject en gaf mij de bevestiging die ik zo hard nodig had gehad van mijn ouders en mijzelf nog niet kon geven. Tegelijkertijd hield ze me ook liefdevol maar heel confronterend de spiegel voor. Ik heb haar gehaat in het begin. Toch bleef ik gaan. Één ding wist ik zeker, zo doorgaan dat wilde ik niet meer. Mijn leven moest en zou beter worden, die zelfhaat wilde ik niet meer en eindelijk begon ik me te realiseren dat ik wel degelijk liefde verdien, om te beginnen van mijzelf.
In het eerste jaar van therapie mocht ik ook zeven sessies bij één van haar collega’s lopen, zij gaf PMT psycho motorische therapie. Ook deze vrouw was een kei in haar vak, mijn hemel wat vond ik haar vervelend. Het is niet leuk om geconfronteerd te worden met jezelf en tegelijkertijd je kwetsbaar op te ‘moeten’ stellen als je wilt helen. Met tegenzin ging ik naar de sessies, opkijkend naar wat ik die dag over mijzelf ging leren. Emotionele uitputting en bevrijding, zou je het kunnen beschrijven. Ik herinner me een sessie waarin ik vanuit een kast met spullen items mocht uitkiezen die mensen vertegenwoordigden. Het is natuurlijk uiterst interessant wat je dan kiest hè. Vervolgens mocht ik ze positioneren zoals dat goed voelde of bekend. Ik koos een klein knuffel kipje voor mijzelf, dat kleine ding heb ik de hele sessie op mijn schoot gehouden en zat ik onbewust de hele tijd te troosten. Als ik daarop terug kijk krijg ik weer tranen in mijn ogen. Ook liet ze me kleine zakjes gooien naar mijn moeder, in de vorm van een luchtpomp die lucht geeft en neemt – mooi symbolisch ook. De eerste zakjes kwamen nauwelijks in de buurt van de pomp. De therapeute keek me aan, kom op Charlotte dit kan harder. Zelf naar deze metaforische moeder durfde ik niet uit mijn gebaande pad te breken, tot ik de ‘toestemming’ en aanmoediging kreeg. De zakjes vlogen vervolgens door de ruimte met kracht en richting.
Ook liet ze me op een dag over een omgedraaide bank lopen, balanceren eigenlijk. De opdracht: loop vooruit over de balk, scheppende langs de balk met je voet bij elke stap en vervolgens terug achteruit. Ik racete over de balk, volledig uit balans, ik zou haar wel even wat laten zien. Het leek nergens op. En daar kwam ze met de spiegel, wat voelde ik in mijn lijf? Wat was eigenlijk de opdracht geweest? Waarom had ik haast? Ik voelde me ontmanteld, kwetsbaar en boos.  Ze liet me nog een keer lopen. Beheerster deze keer, bedachtzamer, stapte ik heen en weer. Mijn hartslag zakte. Het lukte volledig in balans. De symboliek ontging me niet. Wat overigens niet betekende dat ik dit daarna consequent kon toepassen in mijn leven, dat vergde nog heel veel vallen en opstaan. Dus als je dit herkent, wees lief voor jezelf en blijf het proberen, ook jij komt er wel.

Gaande weg vond ik allerlei manieren en methodes die mij hielpen om mijzelf beter te leren kennen en van mij te houden. Zo schreef ik een hele tijd elke avond minimaal drie dingen op die fijn waren geweest van de dag. Dat kon iets kleins zijn, zoals een mooie bloem hebben gezien, zon in mijn gezicht voelen, als iets groots, zoals mijn grens herkennen en op een liefdevolle manier in ere houden. Evenals waar ik dankbaar voor was, dit oefende ik ook met mijn kinderen. Tijdens het eten zouden we een dankbaarheidsrondje doen en  het is geweldig hoe zij naar het leven kijken, waar zij dankbaar voor zijn. Daar kunnen we van leren, of belangrijker nog, laten wij als volwassenen stoppen met het afleren van wat we bij kinderen de kop in drukken.
Samen met een vriendin maakte ik affirmatiekaarten, met positieve gedachtes om elke dag mee te oefenen. Want waar je aandacht aan geeft, groeit. Dus ook de nieuwe paden in je brein. We hebben allemaal ingesleten patronen en gedachtes, waardoor we er niet eens meer over nadenken zo automatisch gaan ze. Ik leerde nieuwe paden aan te leggen, nieuwe gedachtes bewust te creëren en oude bewust minder aandacht en waarde te geven. Zo werden de voorheen geasfalteerde snelwegen van paden langzaam overgroeide vergeten wegen en werd dat pas gebanjerde olifantenpaadje ineens de hoofdweg. Dat gelde voor hoe ik tegen mijzelf sprak, hoe ik naar mijn lichaam keek, hoe ik naar mijn leven keek, met steeds meer vertrouwen en enthousiasme naar te toekomst.
Ook leerde ik hoe tegenstrijdige emoties mochten bestaan, dus ondanks dat mijn jeugd heel emotioneel onveilig is geweest en liefde van mijn ouders nooit onvoorwaardelijk, er zijn ook fijne momenten geweest. Geen van beiden hoef ik te ontkennen om het ander er te laten zijn. Mijn vaste zwart wit denkwijze werd langzaam aan steeds grijzer.

Grenzen stellen ging me steeds een beetje beter af en mijn eigenwaarde werd aanzienlijk minder beïnvloed door factoren van buiten af. Op werk, buitenshuis, naar mijn ex-vrouw, ik maakte serieuze stappen. Ook kijkend naar mijn ouders merkte ik verschil in mij. Hoewel ik besloot de breuk te blijven eren, kwam er meer rust in mij. De grootse uitdaging bleef terug komen in de vorm van daten. Keer op keer viel ik voor mannen die alle oude angsten bevestigden, ik ben niet goed genoeg, iedereen gaat bij me weg, ik ben moeilijk om van te houden. Tot ik in zag hoe ik keer op keer mijzelf aanpaste naar de wensen van de ander en mijn authentieke zelf weer in de koelkast zette. Dus ik was niet mijzelf en mijn perfect gemaakte versie voor de ander werd ook nog eens afgewezen. De woede had keer op keer naar binnen geslagen, tot ik dit in zag. Waarom zou ik in vredesnaam geliefd willen worden voor een persoon die ik niet ben? Ik verdien verdorie liefde om de persoon die ik al ben, want laten we wel wezen, zij is echt waanzinnig! Dus ging ik geleidelijk experimenteren met meer mijzelf zijn in het daten. Ook hier vallen en opstaan, geen illusies. Als je je hele leven een people pleaser bent geweest om je eigen (emotionele) veiligheid te bewerkstelligen, kan je niet verwachten dat dit van de een op de andere dag verdwijnt. Daarnaast ben ik ook gewoon een empathisch persoon en dat is helemaal oké. Hoe meer ik mijzelf liet ziet in het daten, maar ook op Tiktok, hoe meer ik zag dat er eigenlijk een heleboel mensen zijn zie authentieke Charlotte ontzettend kunnen waarderen. En ja, er zijn er ook genoeg die denken, deze vrouw is niet mijn kopje thee, waarschijnlijk door wat persoonlijke allergieën en projecties 😉. Aan het eind van de dag is dat niet het belangrijkste, alhoewel validatie van buiten af voor ons sociale wezens wel degelijk van belang is voor ons overleven, het belangrijkste is dat ik blij ben met wie ik ben en waar ik voor sta.

Begin dit jaar (2023) las ik ‘Getting the love you want’ en dit raakte mij zo in mijn kern. Alles wat ik al die tijd al voelde, stond hier duidelijk uitgelegd en onderbouwd door onderzoeken. Dit boek hielp mij ook nog dieper te kijken en grip te krijgen op wat ik zoek en wil in de liefde. Wat maakt dat ik nu op een hele andere manier naar een ander kijk bij het daten. Waar ik voorheen keer op keer viel voor de personen met enorme hoeveelheden emotionele pijn, die het zeker weten op een rennen gingen zetten op het moment van ware emotionele intimiteit, herken ik het nu eerder. Ik herken het niet alleen, ik maak ook bewust keuzes om die paden niet te bewandelen. Iedereen verdient liefde, daar geloof ik heilig in. Wat niet betekent dat ik mijn eigen welzijn hoef op te geven om een ander lief te hebben.

Je kan jezelf elke dag opnieuw uitvinden. Hoe je gisteren was, bepaalt niet hoe je vandaag moet zijn.

Solliciteren

Vandaag had ik een tweede sollicitatiegesprek, ik verwacht elk moment gebeld te worden met nieuws. Een mooi moment om te schrijven. Ik heb solliciteren altijd leuk gevonden, toen ik een jaar of vijftien was ging ik bij wijze van voor de lol langs strandtenten in het dorp waar ik opgroeide om te vragen of ze werk hadden. Gewoon om mijzelf uit te dagen, kijken of ik het kon. In mijn 33 jaar heb ik zoveel sollicitatiegesprekken gehad en eigenlijk ben ik bijna altijd aangenomen wanneer ik op gesprek was geweest. Het zal mijn sprankelende persoonlijkheid zijn. Echter, een aantal weken geleden ging ik op gesprek voor een interessante functie, goed betaald ook. Ik had er helemaal zin in, zag er uiteraard keurig uit en ik had mijzelf chai latte beloofd na het gesprek. Daarvoor had ik het gevisualiseerd, manifesterende gedachten geoefend. Berustend in het feit dat wanneer ik uitgenodigd wordt, men meestal overtuigd is. Al met al, het zou goed komen.
Zo ging ik het gesprek in, met twee mannen, de leidinggevende en manager er boven. Het gesprek ging makkelijk, vragen waren geen ingewikkelde, ik was mijn bruisende zelf. Ergens werd een vraag gesteld, te breed, dus ik merkte op dat ik het gevoel had dat er een vraag onder de vraag zat. Dat moest ik na het antwoord nog eens herhalen, want we waren niet tot de kernvraag gekomen. Bleek geen spannende vraag te zijn, dus ik antwoordde met plezier. Dat ik het meest geschikt was voor de functie dat leek me duidelijk en ze leken me aardig te vinden dus dikke prima. Dit was een vrijdagochtend en ze zouden maandag wat laten weten. Nu ben ikzelf al sinds mijn 23ste leidinggevende en ik kan je  vertellen, na een gesprek weet je of je met iemand verder wilt of niet. Daar hoef je geen weekend over na te denken. Dus ik verwachtte die vrijdagmiddag een belletje. Dat bleef uit. Het zat me niet lekker. Niet vergeten mijn intuïtie zit er zelden naast. Ik besloot vertrouwen te houden of in elk geval te doen alsof, want het beeld van een teleurstellend belletje bleef maar om hoog komen. Niet vanuit onzekerheid over mijn kunnen maar vanuit een gevoel van weten. Maandag kwam en er gebeurde niks, tegen de tijd dat het einde middag was, zat mijn irritatie hoog. Afspraak is afspraak en de stilte sprak oorverdovend boekdelen. Om half zes, ik zat al te eten met mijn kinderen in de tent die we tussen de vensterbank en mijn bed hadden gebouwd, werd ik gebeld. Geen fijn moment, want ik vind het niet prettig om zo’n moment met mijn kleintjes te onderbreken. We waren immers plezier aan het maken en dan ze te moeten verzoeken om even stil te zijn, voelt niet goed. Toch nam ik op, ik had last van de spanning en het niet weten. Hoe ik vond dat het gesprek was gegaan, even voor de goede orde deze vraag is niet nodig als je een slecht nieuws gesprek gaat voeren. Ik vind dat oprecht onnodig. Hoe dan ook, hij vond het ook een goed gesprek, toch hadden ze voor iemand anders gekozen. Diegene had meer ervaring in de organisatie en meer ervaring met X, terwijl de functie ging om Y en er een hele afdeling was voor X. Raar verhaal. Ik vroeg of hij nog feedback had voor mij met betrekking tot het gesprek. Nee dat had ik heel goed gedaan en dat zou ik vast vaker horen. Ja, daarom was ik ook zo verbaasd.
Die avond had ik uiteraard niet zo naar mijn zin, afwijzing is voor niemand leuk. Opvallend genoeg ging ik er deze keer heel anders mee om dan voorheen. Ik nam het namelijk niet persoonlijk. Dit voelde niet als een afwijzing van mij als persoon. Daarbij geloof ik dat het universum een plan heeft, wat niet betekent dat je geen invloed hebt op je heden en toekomst, want dat heb je wel degelijk. Deze baan was niet voor mij bedoeld, er zou iets beters komen, dat kon niet anders. Ik ging nog eens door het gesprek in mijn hoofd en realiseerde mij, waarschijnlijk past mijn persoonlijkheid niet bij de organisatie. Ik ben uitgesproken en direct, daadkrachtig en een doorzetter, informeel en persoonlijk. Terugdenkend aan hoe zij de verschillende afdelingen en types waarmee diegene zou moeten werken beschreven, realiseerde ik mij dat ik inderdaad daar niet geschikt voor was. Ik had niet vrij en blij mijzelf kunnen zijn en had waarschijnlijk tegen muren op gelopen waar de Chinese muur jaloers op zou zijn. Hoewel het leek of het een enorme tegenvaller was, was ik eigenlijk een plezier gedaan. Wat heerlijk!

Dus toen ik vorige week op eerste gesprek kwam voor deze functie, was ik extra alert op de energie die de mensen uitstraalden. Ik stelde meer vragen over de sfeer in het team, hoe er met elkaar wordt om gegaan, hoe de verhoudingen tussen managers en team is. Inhoudelijk valt alles te leren en de functie was zo duidelijk een goede combinatie tussen twee vakgebieden die ik mega interessant vind en veel ervaring in heb. Kan ik mijzelf zijn? Word ik hier gewaardeerd om de persoonlijke kwaliteiten die ik al bezit? Voel ik me prettig in de energie van deze mensen? Dat waren vragen die ik mijzelf stelde gedurende het interview. Het antwoord was overduidelijk ja. Ik heb enorm gelachen met alle drie de mensen, grapjes gemaakt en directe antwoorden gekregen. Alles in mij zei, JA. Blijkbaar voelden zij dit ook zo, want binnen twee uur na het gesprek had ik bericht dat ik uitgenodigd ging worden voor een tweede gesprek. Kijk, daar houd ik van.
Vandaag was dus dat gesprek en het was wederom heel ontspannen, ondanks dat ik er mega verkouden zat te zijn. Het verbaasde me hoe primair ik kan reageren en dan de juiste dingen zeg, ik ben zoveel meer in afstemming met mijn kern. Ook antwoord ik zo puur vanuit mijzelf dat ik niet eens meer denk, goh wat zouden ze willen horen. Er werd me gevraagd hoe ik om zou gaan met een situatie en die voelde zo niet goed, dus dat gaf ik terug. Ik zou zo niet willen werken en dit aankaarten. Maar wat als het moest? Ook dan zou ik het gesprek aan gaan, want dit klopt niet met mijn waarden en manier van werken. Uiteraard heb ik daarna geverifieerd of dit hun manier van werken is, want dan moest ik de functie wel heroverwegen, bleek hij mij aan het testen te zijn geweest. Ik moest er wel om lachen. Kan je je voorstellen dat ik nog ik volledig people please modus had gezeten en dan had geantwoord, tja als dat jullie manier is dan zou ik het zo doen. Nee gelukkig zijn we daar voorbij!
Er werd gezegd dat ik wel snel iets zou horen, wel via diegene die verantwoordelijk was voor het proces en we namen vrolijk afscheid met een tot gauw. En nu zit ik dus te wachten op een belletje, daar word ik onrustig van, dus ik ga maar even schilderen geloof ik. Update volgt uiteraard.

Wil je je reactie met me delen? Mail me gerust op info@sharelotte.nl of DM me op instagram: Share.lotte